گفت‌وگوی روزنامه آرمان ملی با احمد بخارایی درباره‌ی «رابطه‌ی دولت و ملت» | منتشر شده در ۱۰ دی ۱۴۰۳ نمایش گزارش: ( آنلاین  | چاپی ) احمد بخارایی: ما بر روی نامگذاری‌ها باید حساس باشیم. موضوع دولت-ملت معنای خاص خودش را دارد ولی در نظام جمهوری اسلامی باتوجه به تجربه انقلاب 57، واژه امت-حاکمیت را باید به کار ببریم زیرا آن چیزی که در جامعه مشاهده می‌کنیم رابطه حاکمیت و امت است. آنچه اکنون امت نام دارد حتی پیش از سال 57 به‌صورت فعال، تدارک انقلاب را فراهم می‌کرد. این امت همان محتوای ایدئولژیکی است که به یک ساختار ارائه می‌دهیم. همه اتحادها، اختلاف‌ها، تضادها، تفاوت سلیقه‌ها و... از فردای 22 بهمن شکل گرفت. حتی در 8 سال جنگ ایران و عراق همین امت توانست با واژگانی مانند شهادت و بسیج همگانی در میدان حضور داشته باشد. اینکه می‌پرسید گفت‌وگو بین ملت و دولت چگونه باید شکل بگیرد، یا باید از نظر تئوری و نظری بررسی کنیم که به درد بحث امروز جامعه ما نمی‌خورد، یا باید مسیر به مرحله اجرایی را ترسیم کنیم. اگر می‌خواهیم که بحث ما جنبه انضمامی داشته باشد، باید براساس نیاز کنونی جامعه و اینکه چگونه می‌خوا...

گفت‌وشنود بیژن عبدالکریمی، سروش دباغ، احمد بخارایی، مهدی نوربخش و محمدعلی محمدی قره‌قانی در نشست «اصیل‌ترین و قدرت‌مندترین نیروی تاریخی و اجتماعی امروز ایران؟»، گفتمان انقلاب اسلامی ایران؟! | برگزار شده در ۷ آذر ۱۴۰۳ به میزبانی کلاب صدای فردا در کلاب‌هاوس | پخش جریان نشست (کل برنامه) | احمد بخارایی: بیش از چهار ساعت گفت و شنود چالشی در موضوع «گفتمان انقلاب اسلامی» در کلاب هاوس «صدای فردا» داشتیم. چالش عمده‌ی من با مواضع و استنتاجات دکتر بیژن عبدالکریمی بود البته با دکتر سروش دباغ هم زاویه داشتم‌. مطرح کردم که گفتمان انقلاب اسلامی اساساً در ده مقوله‌ی تعارض ذاتی با روند عقلانیت داشته است که این تعارضات ریشه‌ای مانع از آن می‌شود که به کارایی و کاربردی بودن گفتمان انقلاب اسلامی اذعان کنیم. اولین آن‌ها، تعارض گفتمان انقلاب اسلامی با گفتمان «اومانیسم» و انسان‌گرایی با توسل به «ولایت‌محوری فطرت‌گرا» است. دوم، مقابله با جهانی‌شدن با توسل به گستره‌ی شریعت و فقه است. سوم، تقابل با رهبری عقلانی ـ قانونی با تکیه بر رهبری کاریزماتیک (در سه سطح: خرد، میانه و کلان) است. چهارم، مقابله با روند تدریجی...

احمد بخارایی: اخیراً یک گفت‌و‌گوی خودمانی با مدیر کانال «راه و چاه» داشتم. از انقلاب ۵۷ و آن‌چه از آن دوران به یاد داشتم گفتم و این‌که در آن زمان چه فکر می‌کردیم و چه شد! بخش اول این گفت‌و‌گو منتشر شد.

احمد بخارایی: تیر خلاص بر تداوم روند کنونی، نتایج انتخابات مجلس بود که نمایندگان آرای اندکی اخذ کردند. قطعاً تداوم اصول‌گرایی و تکرار اصلاح‌طلبی حکومتی، محکوم به فناست. می‌ماند دو گزینه‌ی: براندازی و تحول‌جویی! "براندازی" در کوتاه‌مدت نه "ممکن" است و نه "مطلوب". "ممکن" نیست زیرا نظام سیاسی دارای مشروعیت اندک در داخل و برخوردار از حمایت کشورهایی نظیر چین و روسیه است. "مطلوب" نیست زیرا جنبش‌های انقلابی و خشونت‌بار عمدتاً جنبه‌ی انتقام‌جویی و خونین به خود می‌گیرند و دارای عواقب ناخوشایندی هستند آن‌گونه که انقلاب اسلامی ۵۷ بوده است! بنا به "برهان خلف" می‌ماند "تحول‌جویی" که دارای ویژگی‌هایی‌ست و در این سلسله یادداشت‌ها به آن‌ها خواهم پرداخت. اولین شرط لازم برای "تحول‌جویی" سست شدن پایه‌ی باندهای اصول‌گرا و اصلاح‌طلب در رسانه‌های داخلی است. به نظر می‌رسد این جریان‌ها در صدد مصادره‌ی آینده‌ی ایران به نفع خود و باز هم تقویت محفل‌های خود هستند که اینک در قالب "احزاب" یا "منتقدین" در روزنامه‌ها ...

با حضور: احمد بخارایی، تورج اتابکی، کیومرث اشتریان احمد بخارایی: حدود چهار ساعت در کلاب‌هاوس پیرامون ضرورت «بینش» داشتن در مسیر «تحول‌جویی» در ایران ۱۴۰۲ و نیز پیرامون «درس‌هایی که از انقلاب ۵۷ نیاموختیم!» بحث داشتیم. در این گفت‌و‌شنود اشاره داشتم به: درگیری تاریخی ذهن ما با «دو‌گانه‌ها»ی خانمان‌برانداز از عباس میرزا، ولیعهد فتحعلی‌شاه تا علی شریعتی و محمد خاتمی و اینک اسارت در «دوگانه‌ی: اصلاح و براندازی». گزینه‌ی برتر در میان احتمالات آتی در فضای سیاسی ایران با عنوان «تحول‌جویی» با هفت ویژگی که متمایز کننده از «اصلاحات» و «براندازی» است. ویژگی‌های «تحول‌جویی»: «پروسه»‌ای و زمان‌بر بودن و نه سریع و خشن به شیوه‌ی براندازان. اثرگذاری عناصر «خارج از مرزها و نیز داخلی» در مسیر تحول‌جویانه و نه صرفاً توجه به عناصر داخلی بنا به نگاه اصلاح‌طلبانه. دربردارنده‌ی برخی افراد که «بازاندیشی» کرده‌اند در سه کمپ: سنت‌گرا، اصلاح‌طلب و برانداز حول محور «عدالت اجتماعی» به گونه‌ای که «تجمیع نوین» صورت پذیرد. جوشش از درون افراد توأم با «بینش». معطوف به «ساختارها» فراتر از اصلاح‌طلبی رایج. «دیالکتیکی» بو...