گفتمان «انقلاب اسلامی» توان و قابلیت راهبری جامعه به سوی «اصلاحات ساختاری» را ندارد!
گفتوشنود بیژن عبدالکریمی، سروش دباغ، احمد بخارایی، مهدی نوربخش و محمدعلی محمدی قرهقانی در نشست «اصیلترین و قدرتمندترین نیروی تاریخی و اجتماعی امروز ایران؟»، گفتمان انقلاب اسلامی ایران؟! | برگزار شده در ۷ آذر ۱۴۰۳ به میزبانی کلاب صدای فردا در کلابهاوس
| پخش جریان نشست (کل برنامه) |
احمد بخارایی: بیش از چهار ساعت گفت و شنود چالشی در موضوع «گفتمان انقلاب اسلامی» در کلاب هاوس «صدای فردا» داشتیم. چالش عمدهی من با مواضع و استنتاجات دکتر بیژن عبدالکریمی بود البته با دکتر سروش دباغ هم زاویه داشتم. مطرح کردم که گفتمان انقلاب اسلامی اساساً در ده مقولهی تعارض ذاتی با روند عقلانیت داشته است که این تعارضات ریشهای مانع از آن میشود که به کارایی و کاربردی بودن گفتمان انقلاب اسلامی اذعان کنیم. اولین آنها، تعارض گفتمان انقلاب اسلامی با گفتمان «اومانیسم» و انسانگرایی با توسل به «ولایتمحوری فطرتگرا» است. دوم، مقابله با جهانیشدن با توسل به گسترهی شریعت و فقه است. سوم، تقابل با رهبری عقلانی ـ قانونی با تکیه بر رهبری کاریزماتیک (در سه سطح: خرد، میانه و کلان) است. چهارم، مقابله با روند تدریجی و تطوری رخدادهای تاریخی با توسل به انقلاب است. پنجمین تعارض ذاتی گفتمان انقلاب اسلامی با روند عقلانیت محور عبارت از تقابل با واقعیت تنوعات و تکثرات اندیشهگی، نسلی و قومی با توسل به وحدتگرایی انشایی و تحکمی است. ششم، مقابله با صلحگرایی با توسل به خشونتگرایی است. هفتم، مقابله با کیفیتگرایی اسلامی با توسل به کمیتگرایی مسلمانی است. هشتم، تعارض با دموکراسی و سکولاریسم با توسل به گفتمان برآمده از تلاقی قدرت و ایدئولوژی است. نهم، تعارض با #عدالت با توسل به شعارهای عدالتجویانه است یعنی: عدالت، علیه عدالت و بالاخره دهمین و آخرین وجه تمایز ذاتی گفتمان انقلاب اسلامی با روند عقلانیت، تعارض با همگرایی فرهنگی در ابعاد مادی و غیر مادی فرهنگ با توسل به به تأخر انداختن فرهنگ و عقبماندگی بعد غیرمادی فرهنگ.
بر این اساس گفتمان انقلاب اسلامی توان و قابلیت راهبری جامعه به سوی اصلاحات ساختاری را ندارد.
نظر به اینکه این تقسیمبندی از جانب بنده صورت گرفته قطعاً قابل نقد است، فلذا لطفاً فایل شنیداری را بشنوید و نقد فرمایید.
