| چشم‌انداز روشنی برای توسعه‌ی اجتماعی نمی‌بینم
| مصاحبه‌ی ماه‌نامه‌ی اقتصادی آینده‌نگر با احمد بخارایی، درباره‌ی توسعه پایدار | منتشرشده در شماره‌ی ۱۱۱، شهریور ۱۴۰۰
| خواندن مصاحبه: (صفحه‌های ۹۵ تا ۹۷)👇
https://drive.google.com/file/d/1WtOK7CXkgTbdXANkTaz_U_yLQiackFrb/view
| احمد بخارایی: در این مصاحبه که ویژه‌ی وضعیت اسف‌بار کم‌آبی استان خوزستان در مرداد ۱۴۰۰ بود به این موارد اشاره داشتم:
ـ توسعه‌نیافتگی کل کشور در چارچوب توسعه‌ی پایدار و فراگیر به طور خاص،
- توسعه‌نیافتگی استان خوزستان به طور اخص به عنوان پر‌آب‌ترین استان کشور با ۵ رود بزرگ،
ـ تشبیه پنج حرف در کلمه «توسعه» به پنج نوع توسعه شامل: حرف «ت» برای «تکنولوژی» به عنوان امر مادی در اشاره به «توسعه‌ی اقتصادی»، حرف «و» برای «وحدت رویه‌ی نهادها» در اشاره به «توسعه سیاسی»، حرف «س» برای «سرمایه اجتماعی» در اشاره به «توسعه‌ی اجتماعی»، حرف «ع» برای «عموم‌گرایی» در اشاره به «توسعه‌ی انسانی» با ابعاد سطح دانش و معاش آبرومند، حرف «ه» برای «هویت‌یابی» در اشاره به «توسعه‌ی فرهنگی»،
ـ چارچوب نظری مایکل تودارو و سه شاخص توسعه‌نیافتگی در ایران: «سطح زندگی» (اختلاف طبقاتی آزار‌دهنده)، «اعتماد به نفس» (فرار انسان‌ها) و «آزادی» (در حصار)،
ـ ۷۰درصد زیر خط فقر،
ـ تولید ۳۶ میلیون تن فولاد از کل ۵۵ میلیون تن در سال با رویه‌ی غیر اصولی و خسارت‌بار انتقال آب به سوی مناطق رانتی،
ـ پوسیده بودن خرده‌نظام سیاسی به عنوان عمود خیمه‌ی نظام اجتماعی،
ـ سه ویژگی: عدم فهم، عدم توان و عدم اراده‌ی مسئولان در ایران …
