ظهر عاشورای ۱۹ شهریور و مظلومیت شهروندان
محمد خنیفر، کارگری که حقوقش را طلب کرده‌بود هم به ۶ سال حبس تعزیری محکوم شد. روی هم بیش از ۱۱۰ سال حبس! صدای طبل‌ها با نزدیک شدن به ظهر عاشورا بلندتر و بلندتر شده است. ناگاه به یاد فرهاد سلمان‌پور می‌افتم او ابتدا در سال ۸۸ دستگیر شد و ۷ سال را در زندان گذراند، به چه جرمی؟ توهین به رهبری و فعالیت ضد امنیت ملی در شبکه‌های مجازی! او دوباره در ۳۰ مرداد ۹۸ دستگیر و از سوی بازجویان و نیروهای امنیتی مورد ضرب و شتم واقع شد به گونه‌ای که به گفته‌ی خواهرش بینی او را شکسته‌اند. سلمان‌پور اینک متهم به همکاری در خروج سعید ملک‌پور از ایران است. ملک‌پور که فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی شریف و مقیم کانادا بود در سال ۸۷ برای کمک به درمان پدرش که تومور مغزی داشت به ایران آمد و چون فعال سایبری بود دستگیر شد و می‌گویند دعوت مقامات امنیتی ایران را برای همکاری نپذیرفت پس محاکمه و ابتدا به اعدام و سپس به حبس ابد محکوم شد. او ۱۱ سال را بدون مرخصی در زندان به سر برد تا این‌که با سپردن وثیقه‌ی سنگین در تابستان ۹۸ به مرخصی سه روزه آمد و نهایتاً در این مدت کوتاه از کشور فرار کرد و به کانادا رفت. اینک یکی از اتهامات سنگین فرهاد سلمان‌پور فراری دادن سعید ملک‌پور است! آیا عزیمت غیر قانونی از ایران از طریق مرزها کار دشواری است تا لازم آید سلمان‌پور، ملک‌پور را فراری دهد؟! هم‌چنان دارم به صدای طبل‌ها و نوحه‌ها و سینه‌ها و زنجیرها گوش فرا می‌دهم و ذهنم را مرور می‌کنم و یکی پس از دیگری زندانیان و متهمان مظلوم خبرنگار و فعال مدنی از مقابل دیدگانم رژه می‌روند. احساس سرگیجه دارم. نهایتاً باز می‌گردم به تصویری که در آغاز در خیالم نقش بسته بود، تصویری از تندیس دختر آبی، سحر خدایاری در دروازه‌ی ورزشگاه آزادی! زیر تندیس نوشته‌اند: دیگر سحری نخواهم داشت، دیگر آسمانم آبی نخواهد بود تا آن‌که سحر شوند تمام زنان و مردان سرزمینم و آسمان‌شان آبی …! دفتر ذهنم را می‌بندم. در صفحه‌ی آخر نوشته بودم: نام دو قاضی در دادگاه‌های انقلاب و در اکثر پرونده‌ها تکرار می‌شود: «مقیسه» و «صلواتی»! آیا روزی می‌شود که این دو پاسخ‌گو باشند حتی اگر سلب الاختیار بوده‌اند! دفتر ذهنم را بستم و چشمانم را به ویدئوی زیر دوختم …
