سوریه: فعلاً سکوت …!
احمد بخارایی: حکومت سوریه سقوط کرد اما اینجا در جمهوری اسلامی، چرا سکوت؟!
کجاست ندای وااسلاما و وازینبا و وارقیه‌ا...؟
وزیر امور خارجه ما می‌گوید: آنچه تقدیر الهی است در مورد بشار اسد اتفاق خواهد افتاد. عجبا …! تاکنون که سوریه محور مقاومت بود حال چه شده‌است که تقدیر الهی ۱۸۰ درجه تغییر جهت می‌دهد؟ مگر تقدیر الهی هم از جنس سیاست‌بازی حاکمان ایران است؟!
این چه هنر بزرگی است که جمهوری اسلامی ایران دارد و با جریان‌ها و کشورهای دوستش چنان می‌کند که وقتی نیروهای داعش‌گونه هم به آن کشورها حمله کنند موجب خوش‌حالی معترضان در ایران می‌شود؟! چه هنر بزرگی … به بزرگی هنر‌نمایی در تهی کردن صندوق توسعه‌ی ملی!
این روزها نوبت فلسفه‌خوانده‌ها، علوم سیاسی‌خوانده‌ها، اقتصاد‌خوانده‌ها و جامعه‌شناسی‌خوانده‌های حکومتی است که یا دوباره دست به توجیه بزنند یا خود را پنهان نگاه دارند و از روزنه، نظاره کنند. آیا این کم‌سوادان وابسته، مسئولیتی ندارند؟
در این میانه‌ی غوغای سیاست، جمهوری اسلامی چه جایگاه و نقشی دارد؟ آیا هنوز در خواب است؟
یک روز قانون عفاف و حجاب، یک روز هجوم به آزادی‌خواهان و زندانی کردن، یک روز صدور احکام اعدام، یک روز محور‌سازی مقاومت و … و در لایه‌های پنهان، رانت و فساد و توزیع نابرابر ثروت و … و رئیس‌جمهورش با دانشجویان در ۱۶ آذر از «عدالت» سخن می‌گوید! عجبا …!
چه زمانی می‌خواهید بگویید که راهی که همه‌ی شما اصلاح‌طلب‌ها و اصولگراها پیموده‌اید سال‌هاست که خطا بوده و چه زمانی سر از لاک بیرون خواهید آورد؟!
